ggerganov / llama.cpp

LLM inference in C/C++
MIT License
65.81k stars 9.45k forks source link

Response output length? - translator - aya-23-35B #7512

Closed mirek190 closed 2 months ago

mirek190 commented 4 months ago

Recently we got almost a perfect LLM for translate texts like aya-23-35B which is almost as good as claudie in this field ... amazing.

I have only one problem - response is limited to more or less 400 words but model has context size 8k.

Look on Translation ENGLISH - POLISH

parameters

main.exe --model models/new3/aya-23-35B-Q4_K_M.gguf --color --threads 30 --keep -1 --n-predict -1 --repeat-penalty 1.1 --ctx-size 0 --interactive -ins -ngl 29 --simple-io --in-prefix "<|START_OF_TURN_TOKEN|><|USER_TOKEN|>" --in-suffix "<|END_OF_TURN_TOKEN|><|START_OF_TURN_TOKEN|><|CHATBOT_TOKEN|>" -p "<BOS_TOKEN><|START_OF_TURN_TOKEN|><|SYSTEM_TOKEN|>You are the best translator in thr world! Translation from English to Polish is a piece of cake. You are making translation as long as possible!<|END_OF_TURN_TOKEN|>" -e --multiline-input --no-display-prompt --conversation

input ENG

Ambassador Sara Bair knew that when the captain of the Polk had invited her to the bridge to view the skip to the Danavar system, protocol strongly suggested that she turn down the invitation. The captain would be busy, she would be in the way and in any event there was not that much to see. When the Polk skipped dozens of light-years across the local arm of the galaxy, the only way a human would register the fact would be that their view of the stars would change slightly. On the bridge, that view would be through display screens, not windows. Captain Basta had offered the invitation merely as a formality and was sure enough of its rejection that she had already made arrangements for the ambassador and her staff to have a small reception marking the skip in the Polk’s tiny and normally unused observation desk, wedged above the cargo hold.

Ambassador Bair knew protocol suggested she turn down the invitation, but she didn’t care. In her twenty-five years in the Colonial Union diplomatic corps she’d never once been on a starship bridge, didn’t know when she’d be invited to one again, and regardless of protocol, she was of the opinion that if one was going to issue an invitation, one should be prepared to have it accepted. If her negotiations with the Utche went well, and at this point in the game there was no reason to suspect they would not, no one anywhere would care about this single breach of convention.

So screw it, she was going to the bridge.

If Captain Basta was annoyed by Bair accepting her invitation, she didn’t show it. Lieutenant Evans produced the ambassador and her assistant Brad Roberts on the bridge, five minutes prior to skip; the captain disengaged from her duties and quickly but politely welcomed the pair to the bridge. Formalities fulfilled, she turned her attention back to her pre-skip duties. Lieutenant Evans, knowing his cue, nudged Bair and Roberts into a corner where they could observe without interfering.

“Do you know how a skip works, Ambassador?” Evans asked. For the duration of the mission, Lieutenant Evans was the Polk’s protocol officer, acting as a liaison between the diplomatic mission and the ship’s crew.

“My understanding of it is that we are in one place in space, and then the skip drive turns on, and we are magically someplace else,” Bair said.

Evans smiled. “It’s not magic, it’s physics, ma’am,” he said. “Although the high end sort of physics that looks like magic from the outside. It’s to relativistic physics what relativistic physics is to Newtonian physics. So that’s two steps beyond everyday human experience.”

“So we’re not really breaking the laws of physics here,” Roberts said. “Because every time I think of starships skipping across the galaxy, I imagine Albert Einstein in a policeman’s uniform, writing up a ticket.”

“We’re not breaking any laws. What we’re doing is literally exploiting a loophole,” Evans said, and then launched into a longer explanation of the physics behind skipping. Roberts nodded and never took his eyes off of Evans, but he had a small smile on his face that Bair knew was meant for her. It meant that Roberts was aware he was doing one of his primary tasks, which was to draw away from Bair people who wanted to make pointless small talk with her, so she could focus on what she was good at: paying attention to her surroundings.

Her surroundings were not in fact all that impressive. The Polk was a frigate—Bair was sure Evans would know what type specifically, but she didn’t want to train his attention back on her at the moment—and its bridge was modest. Two rows of desks with monitors, with a slightly raised platform for the captain or officer of the watch to oversee operations, and two large monitors forward to display information and, when desired, an outside view. At the moment neither display was on; the bridge crew were instead focused on their individual monitors, with Captain Basta and her executive officer walking among them, murmuring.

It was about as exciting as watching paint dry. Or more accurately, as exciting as watching a crew of highly trained individuals do an action they have done hundreds of times before without drama or incident. Bair, who by dint of years in the diplomatic corps was aware that trained professionals doing their thing was not usually a gripping spectator sport, was nevertheless vaguely disappointed. Years of dramatic entertainments had prepared her for something more action oriented. She sighed without realizing it.

“Not what you were expecting, ma’am?” Evans asked, turning his attention back to the ambassador.

“I didn’t know what to expect,” Bair said, annoyed with herself at having sighed loudly enough to be heard, but hiding it. “The bridge is more quiet than I would have assumed.”

“The bridge crew has worked together for a long time,” Evans said. “And you have to remember that they pass a lot of information internally.” Bair looked over to Evans with an arched eyebrow at this; Evans smiled and pointed a finger to his temple.

Oh, right, Bair thought. Captain Basta and the rest of the bridge crew were all members of the Colonial Defense Forces. This meant that aside from the obvious distinguishing genetically-engineered characteristics of green skin and a youthful appearance, each of them had a computer called a BrainPal nestled up inside their brains. CDF members could use their BrainPals to talk or share data with one another; they didn’t have to use their mouths to do it. The murmuring indicated that they still did, however, at least part of the time. CDF members used to be normal people without green skin or computers in their heads. Old habits died hard.

Bair, who had been born on the planet Erie and had spent the last twenty years stationed out of the Colonial Union home planet of Phoenix, had neither green skin nor a computer in her head. But she had spent enough time around CDF members during her diplomatic travels that they no longer seemed particularly notable among the variety of humans she worked with. She sometimes forgot that they were, in fact, a genetically-engineered breed apart.

“One minute to skip,” said the Polk’s executive officer. Bair’s brain popped up a name: Everett Roman. Aside from Commander Roman’s notation of the time, nothing else on the bridge had changed; Bair suspected the announcement was for her and Roberts’s benefit. Bair’s eyes flicked over to the large monitors to the fore of the room. They were still dark.

“Commander Roman,” Evans said, and then motioned his head toward the monitors when he had gotten the executive officer’s attention. The XO nodded. The monitors sprang to life, one with an image of a star field, the other with a simple schematic of the Polk.

“Thank you, Lieutenant Evans,” Bair said, quietly. Evans smiled.

Commander Roman counted off the last ten seconds of the skip. Bair trained her eyes on the monitor showing the star field. When Roman counted zero, the stars in the field seemed to shift at random. Bair knew that the stars hadn’t actually shifted. These were entirely new stars. The Polk had, without fuss or noise, instantly traveled light-years.

Bair blinked, unsatisfied. If you thought about what just happened in terms of what was physically accomplished, it was a staggering event. As a personal human experience, however…

“So that’s it?” Roberts asked, to no one in particular.

“That’s it,” Evans said.

“Not very exciting,” Roberts said.

“Not exciting means we did it right,” Evans said.

“Well, where’s the fun in that?” Roberts joked.

“Other people can do fun,” Evans said. “We do precise. We get you where you need to go, on time. Or ahead of time, in this case. We were asked to get you here three days ahead of the Utche arrival. We delivered you three days, six hours early. Here you are, ahead of time twice.”

“About that,” Bair said. Evans turned his head to the ambassador to give her his full attention.

The deck of the bridge leaped up at the trio, with violence.

Voices on the bridge suddenly became very loud, detailing damage to the ship. Hull breaches, loss of power, casualties. Something had gone very wrong with the skip.

Bair looked up from the deck and saw that the images on the monitors had changed. The schematic of the ship now featured sections blinking in red. The star field had been replaced with a representation of the Polk in three-dimensional space. It was at the center of the representation. At the periphery of the representation was an object, heading toward the Polk.

“What is that?” Bair asked Evans, who was picking himself up off the deck.

Evans looked at the screen and was quiet for a second. Bair knew he was accessing his BrainPal for more information. “A ship,” he said.

“Is it the Utche?” Roberts asked. “We can signal them for help.”

Evans shook his head. “They’re not the Utche.”

“Who are they?” Bair asked.

“We don’t know,” Evans said.

The monitors chirped, and then there were multiple additional objects on the screen, heading quickly toward the Polk.

“Oh, God,” Bair said, and stood as the bridge crew reported missiles en route.

Captain Basta ordered the missiles lanced out of the sky and then turned toward Bair—or, more directly, to Evans. “Those two,” she said. “Escape pod. Now.”

“Wait—,” Bair began.

“No time, Ambassador,” Basta said, cutting her off. “Too many missiles. My next two minutes are about getting you off the ship alive. Don’t waste them.” She turned back to her bridge crew, telling them to prep the black box.

Evans grabbed Bair. “Come on, Ambassador,” he said, and pulled her off the bridge, Roberts following.

Forty seconds later, Bair and Roberts were shoved by Evans into a cramped box with two small seats. “Strap in,” Evan said, yelling to make himself heard. He pointed below one of the seats. “Emergency rations and hydration there.” He pointed below the other. “Waste recycler there. You have a week of air. You’ll be fine.”

“The rest of my team—,” Bair said again.

“Is being shoved into escape pods right now,” Evans said. “The captain will launch a skip drone to let the CDF know what happened. They keep rescue ships at skip distance for things just like this. Don’t worry. Now strap in. These things launch rough.” He backed out of the pod.

“Good luck, Evans,” Roberts said. Evans grimaced as the pod sealed itself. Five seconds later, the pod punched itself off the Polk. Bair felt as if she had been kicked in the spine and then felt weightless. The pod was too small and basic for artificial gravity.

“What the hell just happened back there?” Roberts said, after a minute. “The Polk was hit the instant it skipped.”

“Someone knew we were on our way,” Bair said.

“This mission was confidential,” Roberts said.

“Use your head, Brad,” Bair said, testily. “The mission was confidential on our end. It could have leaked. It could have leaked on the Utche side.”

“You think the Utche set us up?” Roberts asked.

“I don’t know,” Bair said. “They’re in the same situation as we are. They need this alliance as much as we do. It doesn’t make any sense for them to string the Colonial Union along just to pull a stupid stunt like this. Attacking the Polk doesn’t gain them anything. Destroying a CDF ship is a flat-out enemy action.”

“The Polk might be able to fight it out,” Roberts said.

“You heard Captain Basta as well as I did,” Bair said. “Too many missiles. And the Polk is already damaged.”

“Let’s hope the rest of our people made it to their escape pods, then,” Roberts said.

“I don’t think they were sent to the other escape pods,” Bair said.

“But Evans said—”

“Evans said what he needed to shut us up and get us off the Polk,” Bair said.

Roberts was quiet at this.

Several minutes later, he said, “If the Polk sent a skip drone, it will need, what, a day to reach skip distance?”

“Something like that,” Bair said.

“A day for the news to arrive, a few hours to gear up, a few hours after that to find us,” Roberts said. “So two days in this tin can. Best-case scenario.”

“Sure,” Bair said.

“And then we’ll be debriefed,” Roberts said. “Not that we can tell them anything about who attacked us or why.”

“When they look for us, they’ll also be looking for the Polk’s black box,” Bair said. “That will have all the data from the ship right up until the moment it was destroyed. If they were able to identify the attacking ships at any point, it’ll be in there.”

“If it survived the destruction of the Polk,” Roberts said.

“I heard Captain Basta tell her bridge crew to prep the box,” Bair said. “I’m guessing that means that they had time to do whatever they needed to to make sure it survived the ship.”

“So you, me and a black box are all that survived the Polk,” Roberts said.

“I think so. Yes,” Bair said.

“Jesus,” Roberts said. “Has anything like this ever happened to you before?”

“I’ve have missions go badly before,” Bair said, and looked around the confines of the escape pod. “But, no. This is a first.”

“Let’s hope the best-case scenario is what we get here,” Roberts said. “If it’s not, then in about a week things are going to get bad.”

“After the fourth day we’ll take turns breathing,” Bair said.

Roberts laughed weakly and then stopped himself. “Don’t want to do that,” he said. “Waste of oxygen.”

Bair began to laugh herself and then was surprised as the air from her lungs rushed the other way, pulled out by the vacuum of space invading the escape pod as it tore apart. Bair had an instant to register the look on her assistant’s face before the shrapnel from the explosion that was shredding the escape pod tore into them as well, killing them. She had no final thoughts, other than registering the feel of the air sliding past her lips and the brief, painless pushing feeling the shrapnel made as it went through and then out of her. There was a final, distant sensation of cold, then heat, and then nothing at all.

output PL

Ambasador Sara Bair wiedziała, że kiedy kapitan Polk zaprosił ją na mostek, aby obejrzeć skok do systemu Danavar, protokół zdecydowanie sugerował, że powinna odrzucić zaproszenie. Kapitan byłby zajęty, ona byłaby w drodze i tak naprawdę nie było zbyt wiele do zobaczenia. Gdy Polk przemierzałby dziesiątki lat świetlnych w lokalnym ramieniu galaktyki, jedynym sposobem, w jaki człowiek zarejestrowałby ten fakt, byłoby delikatne zmianie widoku gwiazd. Na mostku widok ten byłby oglądany na ekranach wyświetlaczy, a nie przez okna. Kapitan Basta zaoferowała zaproszenie tylko ze względu na formalność i była tak pewna jego odrzucenia, że już przygotowała przyjęcie dla ambasadora i jego personelu z okazji skoku w niewielkim i zwykle niewykorzystywanym stanowisku obserwacyjnym, znajdującym się nad przedziałem ładunkowym.

Ambasador Bair wiedziała, że protokół sugeruje odrzucenie zaproszenia, ale nie zwracała na to uwagi. W swoich dwudziestu pięciu latach w korpusie dyplomatycznym Unii Kolonialnej nigdy nie była na moście statku kosmicznego, nie wiedziała, kiedy znów zostanie zaproszona i niezależnie od protokołu, była zdania, że jeśli ktoś wydaje zaproszenie, powinien być przygotowany na jego przyjęcie. Jeśli jej negocjacje z Utche zakończą się powodzeniem - a na tym etapie nie było powodu, by podejrzewać, że tak nie będzie - nikt nigdzie nie będzie przejmował się tym pojedynczym naruszeniem konwencji.

Więc niech tak będzie, zdecydowała się pójść na mostek.

Jeśli kapitan Basta była zirytowana przyjęciem jej zaproszenia, nie dała tego po sobie poznać. Porucznik Evans doprowadził ambasadora i jego asystenta Brada Robertsa na mostek pięć minut przed skokiem; kapitan odłączyła się od swoich obowiązków i szybko, ale grzecznie powitała parę. Po spełnieniu formalności zwróciła swoją uwagę z powrotem na swoje obowiązki przedskokowe. Porucznik Evans, znając swój sygnał, popchnął Bair i Robertsa w kierunku kąta, gdzie mogli obserwować bez przeszkadzania.

"Czy wiesz, jak działa skok, ambarsadorze?" - zapytał Evans. Przez cały czas trwania misji porucznik Evans był oficerem protokołu na Polk, pełniąc rolę łącznika między misją dyplomatyczną a załogą statku.

"Moim zdaniem jesteśmy w jednym miejscu w przestrzeni, a następnie napęd skokowy włącza się i nagle znajdujemy się w innym miejscu" - powiedziała Bair.

Evans uśmiechnął się. "To nie jest magia, to fizyka, proszę pani" - powiedział. "Chociaż jest to wysoko zaawansowana fizyka, która wydaje się magiczna z zewnątrz. To dla fizyki relatywistycznej to, czym fizyka relatywistyczna jest dla fizyki newtonowskiej. Więc jest to dwa kroki poza codziennym doświadczeniem człowieka".

"Więc nie łamiemy tutaj żadnych praw fizyki" - powiedział Roberts. "Bo za każdym razem, gdy myślę o statkach kosmicznych skaczących przez galaktykę, wyobrażam sobie Alberta Einsteina w uniformie

Like you see translation is not completed. Input text has around 2500 tokens
Output is limited to more or less to 400 words. Of course I can ask to continue and is doing it but I want to get full translation in one output not in few of them.

Lllamacpp shows all tokens used around 4000 tokens

llama_print_timings:        load time =    6793.69 ms
llama_print_timings:      sample time =     536.71 ms /   749 runs   (    0.72 ms per token,  1395.54 tokens per second)
llama_print_timings: prompt eval time =   28906.82 ms /  3288 tokens (    8.79 ms per token,   113.74 tokens per second)
llama_print_timings:        eval time =  159193.56 ms /   748 runs   (  212.83 ms per token,     4.70 tokens per second)
llama_print_timings:       total time =  197435.78 ms /  4036 tokens

My question is how to get on output at least 1000 or more words ?

stduhpf commented 4 months ago

Have you tried using -n -2 --ignore-eos ?

mirek190 commented 4 months ago

Have you tried using -n -2 --ignore-eos ?

YES I added --ignore-eos and the translation was made to the end ...

Ambasador Sara Bair wiedziała, że gdy kapitan Polk zaprosił ją na mostek, by obejrzeć skok do systemu Danavar, protokół zdecydowanie sugerował, aby odrzuciła zaproszenie. Kapitan byłby zajęty, byłaby w drodze i tak czy inaczej nie było wiele do zobaczenia. Gdy Polk przemierzałby dziesiątki lat świetlnych w lokalnym ramieniu galaktyki, jedynym sposobem, w jaki człowiek mógłby zarejestrować ten fakt, byłoby to, że jego widok gwiazd uległby niewielkiej zmianie. Na moście widok ten byłby widoczny na ekranach wyświetlaczy, a nie przez okna. Kapitan Basta zaprosiła ambasadora z czysto formalnego względu i była tak pewna odrzucenia zaproszenia, że już wcześniej zadbała o przyjęcie ambasadora i jego personelu w niewielkim pokoju recepcyjnym, aby uczcić skok w małym, zwykle niewykorzystywanym pulpicie obserwacyjnym, umieszczonym nad ładownią.

Ambasador Bair wiedziała, że protokół sugeruje odrzucenie zaproszenia, ale nie przejmowała się tym. W swoich dwudziestu pięciu latach służby w korpusie dyplomatycznym Unii Kolonialnej nigdy nie była na moście statku kosmicznego, nie wiedziała, kiedy znowu otrzyma takie zaproszenie i niezależnie od protokołu, jej zdaniem jeśli ktoś wysyła zaproszenie, powinien być przygotowany na jego przyjęcie. Jeśli negocjacje z Utche przebiegałyby pomyślnie, a na tym etapie nie było powodu, by podejrzewać coś przeciwnego, nikt nigdzie nie przejmowałby się tym pojedynczym naruszeniem konwencji.

Więc niech diabli to wszystko, myślała, że idzie na mostek.

Jeśli kapitan Basta była zirytowana przyjęciem jej zaproszenia, nie dała temu po sobie poznać. Porucznik Evans przywiózł ambasadora i jego asystenta, Brada Robertsa, na mostek pięć minut przed skokiem; kapitan odłączyła się od swoich obowiązków i szybko, ale uprzejmie powitała parę. Po wypełnieniu formalności, skierowała swoją uwagę z powrotem na zadania przedskokowe. Porucznik Evans, wiedząc, co do niego należy, popchnął Bair i Robertsa w kierunku kąta, gdzie mogli obserwować bez przeszkadzania.

„Czy wie pani, jak działa skok, Ambassador?” zapytał Evans. W trakcie misji porucznik Evans pełnił rolę oficera protokołu, działając jako łącznik między misją dyplomatyczną a załogą statku.

„Moim zdaniem znajdujemy się w jednym miejscu we wszechświecie, a następnie napęd skokowy zostaje włączony i magicznie przenosimy się w inne miejsce,” odparła Bair.

Evans uśmiechnął się. „To nie magia, to fizyka, proszę pani,” powiedział. „Chociaż jest to fizyka wysokiego szczebla, która z zewnątrz wygląda jak magia. Jest to dla fizyki relatywistycznej tym, czym fizyka relatywistyczna jest dla fizyki newtonowskiej. Więc to dwa kroki poza codziennym doświadczeniem człowieka.”

„Czyli nie łamiemy tu praw fizyki,” powiedział Roberts. „Ponieważ za każdym razem, gdy myślę o statkach kosmicznych przemierzających galaktykę, wyobrażam sobie Alberta Einsteina w policyjnym mundurze, wystawiającego mandat.”

„Nie łamiemy żadnych praw,” powiedział Evans. „Sytuacja ma się tak, że wykorzystujemy pewną lukę w prawie.” I następnie Evans przystąpił do dłuższego wyjaśnienia fizyki stojącej za skokiem. Roberts skinął głową i nie odrywał wzroku od Evansa, ale miał na twarzy niewielki uśmiech, który Bair wiedziała, że był przeznaczony dla niej. Oznaczał to, że Roberts zdawał sobie sprawę z wykonywania jednej ze swoich podstawowych zadań, jakim było odciągnięcie od Bair osób pragnących bezcelowej pogawędki, aby mogła skupić się na tym, co robiła najlepiej: zwracaniu uwagi na swoje otoczenie.

Jej otoczenie nie było jednak szczególnie imponujące. Polk był fregatą – Bair była pewna, że Evans znał jej typ, ale nie chciała zwracać jego uwagi w ten moment – a jej mostek był skromny. Dwa rzędy biurek z monitorami, lekko podniesiona platforma dla kapitana lub oficera wachty, nadzorującego operacje, oraz dwa duże monitory do przodu, służące do wyświetlania informacji i, jeśli było to żądane, zewnętrznego widoku. W tym momencie monitory były wyłączone; załoga mostu skupiała się na swoich indywidualnych ekranach, a kapitan Basta wraz ze swoim oficerem poręcznym przechadzała się wśród nich, szeptając.

Było to co najwyżej ekscytujące jak oglądanie suszenia farby. Albo, bardziej dokładnie, jak obserwowanie wyszkolonej załogi wykonującej zadanie, które wykonywała setki razy bez dramatu czy incydentu. Bair, dzięki doświadczeniom z dyplomacji, zdawała sobie sprawę, że obserwowanie wyszkolonych profesjonalistów podczas pracy nie jest zazwyczaj pasjonującym widowiskiem, ale była mimo wszystko lekko rozczarowana. Lata dramatycznych rozrywek przygotowały ją do czegoś bardziej akcyjnego. Z westchnęła bez zmyślania tego.

„Nie jest to, czego się panią spodziewała?” zapytał Evans, zwracając swoją uwagę z powrotem na ambasadora.

„Nie wiedziałam, czego się spodziewać,” odparła Bair, zirytowana, że jej westchnienie było wystarczająco głośne, aby usłyszeć je w tym hałasie. „Mostek jest cichszy, niż przypuszczałam.”

„Załoga mostu współpracuje ze sobą od dawna,” powiedział Evans. „I musisz pamiętać, że przekazują między sobą wiele informacji wewnętrznie.” Bair spojrzała na Evansa z uniesionym brwią w tym momencie; Evans uśmiechnął się i wskazał palcem na swój łeb.

Ach tak, pomyślała Bair. Kapitan Basta i reszta załogi mostu byli wszystkimi członkami Kolonialnych Sił Obronnych. Oznaczało to, że oprócz oczywistych cech wyróżniających genetycznie zmodyfikowanych ludzi, takich jak zielona skóra i komputer zwany BrainPal umieszczony w ich mózgach, każdy z nich miał komputer w głowie. Członkowie CDF mogli używać swoich BrainPalów do komunikacji lub wymiany danych bez użycia słów; nie musieli używać ust do tego celu. Szepczące rozmowy wskazywały, że nadal to robili, przynajmniej częściowo. Członkowie CDF byli kiedyś zwykłymi ludźmi bez zielonej skóry czy komputerów w głowach. Stare nawyki umierają ciężko.

Bair, która urodziła się na planecie Erie i spędziła ostatnie dwadzieścia lat w służbie dyplomatycznej na domena Unii Kolonialnej Phoenix, nie miała ani zielonej skóry, ani komputera w głowie. Ale spędziła wystarczająco dużo czasu z członkami CDF podczas swoich podróży dyplomatycznych, aby nie postrzegać ich jako czegoś wyjątkowego wśród różnorodności ludzi, z którymi współpracowała. Czasami zapominała, że byli oddzielną, genetycznie zmodyfikowaną rasą.

„Minuta do skoku,” powiedział oficer poręczny Polka. Imię tego oficera to Everett Roman. Oprócz komentarza komandora Romana nic się na moście nie zmieniło; Bair podejrzewała, że informacja była skierowana dla niej i Robertsa. Jej wzrok przesunął się w kierunku dużych monitorów na przedniej ścianie pokoju. Były nadal ciemne.

„Komandorze Roman,” powiedział Evans, a następnie skinął głową w kierunku monitorów, gdy oficer poręczny zwrócił na niego uwagę. XO skinął głową. Monitory ożyły, jeden pokazując polu gwiazd, a drugi prosty schemat Polka.

„Dziękuję, poruczniku Evans,” powiedziała cicho Bair. Evans uśmiechnął się.

Komandor Roman odliczał ostatnie dziesięć sekund skoku. W miarę, jak Roman liczył do zera, gwiazdy na polu gwiazd wydawały się losowo przesuwać. Bair wiedziała, że gwiazdy tak naprawdę się nie przesunęły. To były zupełnie nowe gwiazdy. Polk bez szumu i hałasu przebył odległość kilku lat świetlnych.

Bair zmrużyła oczy, niezadowolona. Jeśli zastanowić się nad tym, co właśnie się stało pod względem fizycznym, to był to zdumiewający wyczyn. Jednak jako osobiste doświadczenie człowieka...

„No więc?” powiedział Roberts do nikogo w szczególności.

„Tak właśnie,” odpowiedział Evans.

„Nie jest to ekscytujące,” powiedział Roberts.

„Nudny skok oznacza, że zrobiliśmy to dobrze,” powiedział Evans.

„A gdzie tu jest zabawa?” żartował Roberts.

„Inni mogą się bawić,” powiedział Evans. „My robimy to dokładnie. Dostarczamy cię tam, gdzie potrzebujesz być, na czas. Albo wcześniej, w tym przypadku. Zlecono nam dostarczyć was trzy dni przed przybyciem Utche. Dostarczymy was trzy dni i sześć godzin wcześniej. Jesteście tutaj dwa razy wcześniej niż planowano.”

„Coś się nie zgadza,” powiedziała Bair.

„Kapitan Basta ma teraz dwie minuty, aby cię wydostać z tego statku żywą,” powiedział Evans. „Nie mamy czasu na pogawędki.” Odwrócił się do ambasadora. „Chwyć się czegoś, Ambassadorze.” Wskazał pod jedno siedzenie. „Zapasy awaryjne i system recyklingu wody znajdują się tutaj.” Wskazał pod drugie siedzenie. „Masz tygodniowe zapasy powietrza. Będziesz w porządku.”

„Co z resztą mojej ekipy?” zapytała Bair.

„Są wpychani do kapsuł ratunkowych w tym momencie,” powiedział Evans. „Kapitan wyśle skip drone, aby poinformować CDF o tym, co się stało. Zawsze trzymają statki ratownicze na odległość skoku dla takich przypadków. Nie martw się. Teraz się przypięcie. Te rzeczy startują dość gwałtownie.” Wyprowadził Bair i Robertsa z mostu.

„Powodzenia, Evans,” powiedział Roberts. Evans zmarszczył brwi, gdy kapsuła ratunkowa zamykała się.

Kilka minut później, Bair i Roberts zostali wrzuceni przez Evansa do ciasnej skrzyni z dwoma małymi siedzeniami. „Przypięcie pasów,” krzyknął Evans. Wskazał pod jedno siedzenie. „Zapasy awaryjne i system recyklingu znajdują się tutaj.” Wskazał pod drugie siedzenie. „Macie tygodniowe zapasy powietrza. Będzie dobrze.”

„Co z resztą mojej ekipy?” zapytała ponownie Bair.

„Są wpychani do innych kapsuł ratunkowych w tym momencie,” powiedział Evans. „Kapitan ma teraz dwie minuty, aby cię wydostać z tego statku żywą,” powiedział Evans. „Nie mamy czasu na pogawędki.” Odwrócił się do ambasadora. „Chwyć się czegoś, Ambassadorze.” Wskazał pod jedno siedzenie. „Zapasy awaryjne i system recyklingu wody znajdują się tutaj.” Wskazał pod drugie siedzenie. „Masz tygodniowe zapasy powietrza. Będziesz w porządku.”

„Powodzenia, Evans,” powiedział Roberts. Evans zmarszczył brwi, gdy kapsuła zamykała się.

„Powodzenia, Evans,” powtórzyła Bair. Evans skinął głową i wycofał się z kapsuły ratunkowej.

Około minuty później, Evans powiedział: „Chwyćcie się mocno, nadchodzi skok.” W tym momencie kapsuła została wyrzucona w kosmos, co sprawiło, że Bair poczuła, jakby kopnąto ją w kręgosłup, a następnie stała się nieważka. Kapsuła ratunkowa była zbyt mała, aby wytwarzać sztuczną grawitację.

„Co do diabła się tu wydarzyło?” zapytał Roberts po chwili. „Polk został trafiony natychmiast po skoku.”

„Ktoś wiedział, że tu przyjdziemy,” powiedziała Bair.

„Misja była poufna,” powiedział Roberts.

„Użyj swojego mózgu, Bradzie,” powiedziała Bair, nieco zirytowana. „Misja była poufna z naszego punktu widzenia. Mogła się wyciekać. Mogła się wyciekać ze strony Utche.”

„Myślisz, że Utche nas ustawili?” zapytał Roberts.

„Nie wiem,” powiedziała Bair. „Tak samo jak my, oni potrzebują tego sojuszu. Nie ma to sensu, aby zwodzić Unię Kolonialną tylko po to, żeby zrobić coś tak głupiego. Atakowanie Polka nie przynosi im żadnych korzyści. Niszczenie statku CDF jest jawnym aktem wrogości.”

„Polk może się bić,” powiedział Roberts.

„Słuchaj, co mówiła kapitan Basta, tak samo jak ja,” powiedziała Bair. „Zbyt wiele pocisków. I Polk jest już uszkodzony.”

„Niech żywi pomogą nam w znalezieniu,” powiedział Roberts.

„Jeśli słuchaliśmy kapitana Bastę, to ona i reszta załogi są teraz w kapsułach ratunkowych,” powiedziała Bair.

„Ale Evans powiedział...”

„Evans powiedział co musiał, aby nas zamknąć w tej skrzyni,” powiedziała Bair.

Roberts przez chwilę milczał.

Po kilku minutach powiedział: „Jeśli Polk wysłał skip drone, to zajmie mu to dzień, żeby dotrzeć do odległości skoku?”

„Coś takiego,” odpowiedziała Bair.

„Dzień na wieść, kilka godzin na przygotowanie, kolejne kilka godzin, żeby nas znaleźć,” powiedział Roberts. „Więc dwa dni w tej puszce. Najlepsze z możliwych scenariuszy.”

„Tak,” powiedziała Bair.

„A potem będziemy debriefowani,” powiedział Roberts. „Chociaż nie mamy nic im do powiedzenia o tym, kto nas zaatakował i dlaczego.”

„Kiedy szukają nas, też będą szukać czarnej skrzynki Polka,” powiedziała Bair. „Zawiera ona wszystkie dane z statku aż do momentu jego zniszczenia. Jeśli udało im się zidentyfikować atakujące statki w którymkolwiek momencie, to będzie to w niej.”

„Jeśli przetrwała zniszczenie Polka,” powiedział Roberts.

„Słyszałam, jak kapitan Basta mówi załodze, żeby przygotowała czarną skrzynkę,” powiedziała Bair. „Jestem pewna, że mieli czas na zrobienie wszystkiego, co było potrzebne, żeby upewnić się, że przetrwa zniszczenie statku.”

„Więc ty, ja i czarna skrzynka są jedynymi rzeczami, które przetrwały Polk,” powiedział Roberts.

„Tak mi się wydaje,” powiedziała Bair. „Tak jest.”

„Chyba że ktoś jeszcze przeżył w innych kapsułach ratunkowych,” powiedział Roberts.

„Ale Evans powiedział...”

„Evans powiedział co musiał, żeby nas zamknąć w tej skrzyni,” powtórzyła Bair.

Roberts przez chwilę milczał. Następnie powiedział: „Jeśli Polk nie wysłał skip drone, to nie mamy szans.”

„Nie mamy dowodów, że jej nie wysłał,” powiedziała Bair.

„Nie mamy dowodów, że ją wysłał,” powiedział Roberts.

„Zaufajmy kapitan Basta,” powiedziała Bair. „Wiemy, że wysadziła nas w kapsule ratunkowej. To wystarczające.”

Roberts przez chwilę milczał. Następnie powiedział: „Mam nadzieję, że najlepsze z możliwych scenariuszy się sprawdzi.”

„Po czwartym dniu będziemy musieli zmieniać powietrze,” powiedziała Bair.

Roberts prychnął i potem zatrzymał się. „Nie chcę robić tego,” powiedział. „Stracone tlen.”

Bair zaczęła się śmiać, a potem zdziwiła się, gdy powietrze z jej płuc wywiewało w przeciwnym kierunku, wciągane przez próżnię, która wdzierała się do kapsuły ratunkowej, rozrywając ją na strzępy. Bair miała chwilę, aby zarejestrować spojrzenie na twarz swojego asystenta przed tym, jak odłamy od eksplozji, które rozrywały kapsułę, również ich przeniknęły, zabijając ich oboje w bezbolesny sposób. Nie miała żadnych ostatnich myśli, oprócz rejestrowania uczucia przepływającego powietrza wzdłuż jej warg i lekkiego nacisku, gdy odłamy przebijały jej ciało. Następnie poczuła oddalającą się temperaturę, a potem nic więcej.

... but after full text translation ended then start generating translation from the begining

Tłumaczenie z języka angielskiego na język polski:

Ambasador Sara Bair wiedziała, że kiedy kapitan statku Polk zaprosił ją na mostek, by obejrzeć skok do systemu Danavar, protokół zdecydowanie sugerował, aby odrzuciła to zaproszenie. Kapitan byłby zajęty, ............ and so go on ...

Any idea how to stop after translation?

stduhpf commented 4 months ago

--ignore-eosmeans the model won't stop generating by itself, so if it won't translate the whole thing without it, then the only solution I can think of is to interrupt it manually when it's done. Maybe you can prompt it to make sure it tranlates the whole thing in only one sequence? (not sure if this would be effective, but that's worth a try I think)

mirek190 commented 4 months ago

I found a solution

By adding --ignore-eos and -r "KONIEC_KONIEC"

Also mod the system prompt to

-p "You are the best translator in thr world! Translation from English to Polish is a piece of cake. Start translation immediately without any explonations from your side. You are making a text translation to the end and then say [KONIEC_KONIEC] finally stop responding at all immediately after that!"

So the final command locks like that :

main.exe --model models/new3/aya-23-35B-Q4_K_M.gguf --color --threads 30 --keep -1 --n-predict -1 --repeat-penalty 1.1 --ctx-size 0 --interactive -ins -ngl 29 --simple-io --in-prefix "<|START_OF_TURN_TOKEN|><|USER_TOKEN|>" --in-suffix "<|END_OF_TURN_TOKEN|><|START_OF_TURN_TOKEN|><|CHATBOT_TOKEN|>" -p "<BOS_TOKEN><|START_OF_TURN_TOKEN|><|SYSTEM_TOKEN|>You are the best translator in thr world! Translation from English to Polish is a piece of cake. Start translation immediately without any explonations from your side. You are making a text translation to the end and then say [KONIEC_KONIEC] finally stop responding at all immediately after that!<|END_OF_TURN_TOKEN|>" -e --multiline-input --no-display-prompt --conversation --ignore-eos -r "KONIEC_KONIEC"

Right now afer the translation at the end always is

„Zrobię co w mojej mocy” – powiedział Wilson.

„Twoja najlepsza próba doprowadziła cię na pokład Clarke” – powiedziała Abumwe. „Zrób lepiej niż to”.

KONIEC_KONIEC

and llm is returning prompt to user interaction :)

DONE

github-actions[bot] commented 2 months ago

This issue was closed because it has been inactive for 14 days since being marked as stale.